Zabieg usunięcia zęba przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym. Podczas zabiegu pacjent może odczuwać ucisk lub siłę, ale nie ból. Ból po zabiegu usunięcia zęba jest zależny od indywidualnego progu bólu każdego pacjenta oraz od stopnia skomplikowania zabiegu. W przypadkach trudniejszych ekstrakcji, lekarz wykonujący zabieg może zalecić przyjmowanie odpowiednich środków przeciwbólowych.

1. Gazik wypluć 30 min po zabiegu.
2. 2 godziny po zabiegu nie jeść ani nie pić.
3. W dniu zabiegu spożywać tylko pokarmy letnie lub chłodne, dieta miękka. Pokarm przeżuwać po stronie przeciwnej do usuwanego zęba. W dniu zabiegu nie spożywać napojów gazowanych.
4. Nie spożywać alkoholu ani nie palić papierosów w dniu zabiegu oraz dzień po zabiegu.
5. W dniu zabiegu nie płukać ust.
6. W razie występowania dolegliwości bólowych w miarę ustępowania znieczulenia, należy przyjąć środek przeciwbólowy, dostępny w aptece bez recepty (np. ibuprom). Należy dokładnie zapoznać się z informacją o danym środku leczniczym.
7. Wskazane jest stosowanie zimnych okładów np. z lodu na skórę policzka w okolicy usuwanego zęba. Skórę policzka należy nasmarować uprzednio tłustym kremem. Należy zachować ostrożność, gdyż zbyt zimne okłady mogą nawet nasilać ból i zahamować proces prawidłowego gojenia. Po 15 minutach stosowania okładu, należy zachować przynajmniej 30 minut przerwy.
8. Unikać nagrzewania okolicy pozabiegowej (w tym kąpiele słoneczne, pobyty w solarium).
9. Unikać ciężkiej pracy fizycznej.
10. Uwaga! W normalnych warunkach ślina może być podbarwiona krwią przez pierwszą dobę po zabiegu. Jeżeli występuje nadmierne krwawienie, należy użyć czystej, zwiniętej gazy, po czym utrzymywać ją pod naciskiem zębów przez około 15 minut. Jeśli krwawienie po tym czasie nie ustąpi, należy skontaktować się z lekarzem prowadzącym.
11. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości czy pytań, należy się niezwłocznie skontaktować z lekarzem wykonującym zabieg.
12. Jeśli podczas zabiegu były zakładane szwy, należy zgłosić się do gabinetu w celu ich zdjęcia w 7 dobie po zabiegu, chyba, że lekarz wykonujący zabieg zadecyduje inaczej.
13. Pacjenci, u których usuwano zęby górne od „czwórki” do „ósemki” i nie stwierdzono połączenia jamy ustnej z zatoką szczękową, powinni mimo wszystko uważać, aby tego połączenia samoistnie nie wytworzyć. W ciągu 3 pierwszych dni po ekstrakcji należy unikać dźwigania ciężarów, wykonywania ciężkich prac fizycznych, kichać z otwartymi ustami, nie wydmuchiwać nosa, jedynie podcierać nos, nie zapierać się w toalecie, nie latać samolotem, nie nurkować. W razie stwierdzenia przechodzenia płynów z jamy ustnej do nosa, niezwłocznie zgłosić się do lekarza prowadzącego w celu zamknięcia połączenia ustno-zatokowego.
14. Pacjenci, u których wykonano plastykę połączenia ustno-zatokowego przez okres 2 tygodni po zabiegu nie mogą dźwigać ciężarów, wykonywać ciężkich prac fizycznych, kichać z zamkniętymi ustami, nie wydmuchiwać nosa, jedynie podcierać nos, nie zapierać się w toalecie, nie latać samolotem, nie nurkować. Ponadto należy zachować szczególną ostrożność podczas spożywania pokarmów, aby nie zerwać szwów, które stabilizują płat. W przypadku zerwania szwów, należy koniecznie skontaktować się z lekarzem wykonującym zabieg, w celu rozważenia konieczności ich ponownego założenia. Ponadto należy przyjmować zlecone przez lekarza leki oraz zgłaszać się na wyznaczone wizyty kontrolne. Zdjęcie szwów po plastyce połączenia ustno-zatokowego następuje w 14 dobie po zabiegu.

Połączenie ustno-zatokowe jest to połączenie między jamą ustną a zatoką szczękową. Połączenie ustno-zatokowe jest jednym z możliwych powikłań po usunięciu górnych zębów bocznych, najczęściej występuje po usunięciu górnych „szóstek”, tj. pierwszych górnych trzonowców stałych. Do połączenia dochodzi m.in. w sytuacji, gdy korzenie zęba wpuklają się do zatoki szczękowej. Nie można z pewnością przewidzieć przed zabiegiem, czy w następstwie zabiegu dojdzie do wytworzenia połączenia ustno-zatokowego. Po usunięciu zęba, dno zębodołu jest bardzo dokładnie sprawdzane pod kątem obecności ewentualnego połączenia ustno-zatokowego. W przypadku stwierdzenia połączenia między jamą ustną a zatoką szczękową, wymagana jest dodatkowa procedura chirurgiczna, polegająca na szczelnym zamknięciu tego połączenia.

Suchy zębodół (oraz ropne zapalenie zębodołu i pozornie prawidłowo gojący się zębodół) – istotą tych powikłań jest brak skrzepu krwi w zębodole; jedną z najczęstszych przyczyn jest wypłukanie skrzepu przez pacjenta bądź też niestabilność skrzepu spowodowana paleniem papierosów do drugiej doby po zabiegu, rzadziej może nie dojść do wytworzenia się skrzepu z powodu niedokrwienia tkanek spowodowanego środkiem znieczulającym. Z przyczyn ogólnych wymienia się: zły stan zdrowia i odżywiania, chwiejność układu wegetatywnego, obniżenie odporności, niedobory witaminowe, osobniczą skłonność. Zapalenie zębodołu jest ograniczonym zapaleniem kości. Typowym objawem zgłaszanym przez pacjenta są silne, rwące, promieniujące do ucha dolegliwości bólowe od 2-3 doby po usunięciu zęba. Klinicznie stwierdza się pusty zębodół o obnażonych brzegach. W przypadku wystąpienia dolegliwości bólowych od 2-3 doby po usunięciu zęba, należy koniecznie poinformować o tym fakcie lekarza prowadzącego. Leczenie obejmuje płukanie zębodołu odpowiednimi lekami oraz założenie do zębodołu środków przeciwzapalnych.

Istnieje wiele przyczyn krwawienia po usunięciu zęba; wyróżniamy przyczyny ogólne, w tym: zaburzenia układu hemostazy, tj. skazy krwotoczne osoczowe, płytkowe i naczyniowe, niedokrwistości, choroby wątroby, nadciśnienie, miażdżyca, cukrzyca, u kobiet w okresie miesiączki; poza przyczynami ogólnymi, wymieniamy przyczyny miejscowe, do których można zaliczyć m.in.: uszkodzenie śluzówki i naczyń krwionośnych, krwawienie atoniczne – po ustąpieniu działania środków obkurczających naczynia dodanych do znieczulenia oraz anomalie rozwojowe naczyń krwionośnych (np. przetoka tętniczo-żylna lub naczyniak w kości mogą być przyczyną groźnego dla życia krwotoku). W przypadku wystąpienia krwawienia z zębodołu po usuniętym zębie, należy niezwłocznie poinformować lekarza wykonującego zabieg. Miejscowe leczenie wymaga stwierdzenia źródła krwawienia. W znieczuleniu usuwany jest niepełnowartościowy skrzep, przeprowadzana jest rewizja zębodołu i najczęściej zakładane są szwy, niekiedy stosuje się również dodatkowe leki, mające na celu zatamowanie krwawienia.

Atraumatyczne usunięcie zęba jest niezwykle ważne, szczególnie gdy w niedługim czasie od zabiegu, w miejscu po usunięciu zęba, planowane jest umieszczenie implantu. Atraumatyczne usunięcie zęba pozwala zachować możliwie największą ilość kości wokół usuwanego zęba. Często po zabiegu atraumatycznego usunięcia zęba zalecane jest zabezpieczenie zębodołu fibryną bogatopłytkową A-PRF+, która pozyskiwana jest w wyniku odwirowania krwi własnej pacjenta.

Wydłużenie korony klinicznej jest to zabieg chirurgiczny polegający na nieodwracalnym usunięciu tkanek miękkich (dziąsła) i/lub tkanek twardych (kości) przyzębia w celu dowierzchołkowego przesunięcia nadgrzebieniowych włókien przyczepionych (ang. supracrestal attached tissues, tzn. oddalenia kości utrzymującej dany ząb od granicy preparacji, np. granicy szlifowania zęba, granicy złamania zęba, granicy ubytku próchnicowego). Odległość między brzegiem preparacji a kością musi wynosić 3 mm, gdyż wartość ta umożliwia zachowanie tkanek przyzębia (tkanek utrzymujących ząb w kości) w zdrowiu. Gdy wartość ta jest mniejsza niż 3 mm obserwujemy nawracające stany zapalne tej okolicy (u pacjentów z „grubym” dziąsłem) lub recesje dziąsłowe (tj. odsłanianie się korzeni, u pacjentów z „cienkim” dziąsłem). Zabieg polega na nacięciu dziąsła, odsłonięciu kości, usunięciu niewielkiego fragmentu kości (i/lub dziąsła), a na koniec na zeszyciu rany. Zdjęcie szwów następuje w 5-7 dobie po zabiegu. Niekiedy trzeba przesunąć brzeg dziąsła niżej, o czym decyduje lekarz, podczas wykonywania zabiegu. Czasami konieczna jest dodatkowa korekta brzegu dziąsłowego po miesiącu od zabiegu.

Recesja dziąsłowa jest to przesunięcie się brzegu dziąsła w kierunku do wierzchołka korzenia, któremu towarzyszy patologiczne odsłonięcie korzenia. Pokrycie recesji dziąsłowych jest to zabieg chirurgiczny polegający na przesunięciu tkanek miękkich (dziąsła, błony śluzowej) w taki sposób, aby spróbować zasłonić odsłonięty korzeń. Zabieg polega na nacięciu dziąsła, śródzabiegowym oczyszczeniu powierzchni korzenia zęba, przesunięciu dziąsła w kierunku do korony zęba tak, aby zakryć odsłonięty korzeń oraz na zeszyciu rany. Zdjęcie szwów następuje w 14 dobie po zabiegu. Stosunkowo często w zabiegu trzeba wykorzystać przeszczep tkanki łącznej z podniebienia. Tkanka łączna poprawia jakość i grubość dziąsła, którym pokrywamy recesję, co poprawia rokowanie całego zabiegu. Pobranie przeszczepu z podniebienia polega na wycięciu fragmentu błony śluzowej podniebienia i następnym zaszyciu rany.

O zatrzymaniu zęba stałego mówimy, gdy ząb się nie wyrznął do jamy ustnej, czas jego wyrznięcia już minął, a rozwój wierzchołka korzenia zęba jest już zakończony, co oznacza, że ząb nie posiada już potencjału (siły) do wyrzynania. U pacjentów w trakcie leczenia ortodontycznego podejmuje się próbę sprowadzenia zatrzymanego zęba do łuku. Aby przyłożyć siłę do zęba zatrzymanego, trzeba go najpierw odsłonić i przykleić do niego zaczep ortodontyczny.

Chirurgiczne odsłonięcie zęba zatrzymanego jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na nacięciu dziąsła, zniesieniu kości pokrywającej koronę zatrzymanego zęba, przyklejeniu zaczepu ortodontycznego oraz założeniu szwów. Zabieg wykonywany jest przy jednoczesnym użyciu instrumentarium chirurgicznego i ortodontycznego. Zabieg najczęściej wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym.

Kortykotomia jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na przecięciu wyłącznie kości zbitej (blaszki przedsionkowej), bez ingerencji w kość gąbczastą. Kortykotomię przeprowadza się za pomocą minimalnie inwazyjnej piezochirurgii, czyli chirurgii opartej o ultradźwięki, a nie o klasyczne wiertła. Kortykotomia powoduje powstaje przejściowej osteopenii (tzn. zmniejszenia mineralnej gęstości kości), dzięki czemu zmniejsza się opór tkanek na ruch zęba, co w konsekwencji prowadzi do eliminacji lub znaczącego zmniejszenia ryzyka wystąpienia hialinizacji (czyli zwyrodnienia szklistego) i zewnętrznej resorpcji (tj. uszkodzenia) korzeni przemieszczanych zębów. Efekt kortykotomii utrzymuje się przez okres 3 m-cy i dlatego w tym czasie kontrolne wizyty ortodontyczne odbywają się co 2 tygodnie. Kortykotomia ponadto przyspiesza znacząco początkową fazę leczenia zębów, tj. ich uszeregowanie.

PRF jest to fibryna bogatopłytkowa, czyli naturalny preparat biologiczny, pochodzący z odwirowanej krwi pacjenta. Zawiera on wyłącznie składniki pochodzące od pacjenta, wśród których znajdują się płytki krwi i czynniki wzrostu. Efektem zastosowania PRF jest przyspieszenie gojenia i zmniejszenie dolegliwości bólowych po zabiegu chirurgicznym. Zastosowanie PRF jest niezwykle szerokie, w tym: po ekstrakcji (usunięciu) zęba, zwłaszcza po usunięciu zębów mądrości oraz po zabiegach atraumatycznego usunięcia zębów przed planowanym zabiegiem implantacji; po eksplantacji, tj. po usunięciu implantu stomatologicznego; łącznie z implantacją (wszczepieniem implantu); w zabiegach odbudowy tkanek kostnych oraz w leczeniu chorób przyzębia. Forma płynna znajduje ponadto duże zastosowanie w zabiegach medycyny estetycznej, w technikach mezoterapii igłowej do tzw. „wampirzego liftingu”, zabiegu stosowanego w celu odświeżenia skóry twarzy, szyi, dekoltu i dłoni.