Obecne systemy implantologiczne dają rzeczywiste prawdopodobieństwo wgojenia na poziomie 98% u osób ogólnie zdrowych, niepalących. Palenie papierosów jest jednym z czynników osłabiających proces wgojenia implantów – wśród ogólnie zdrowych palaczy rzeczywiste prawdopodobieństwo wgojenia implantu jest niższe i wynosi ok. 95%.

Zdecydowanie tak! Należy pamiętać, że po usunięciu zęba, kość, która znajdowała się wokół tego zęba, zaczyna zanikać. W pierwszym roku po usunięciu zęba stopień zaniku kości jest 10 razy większy niż w kolejnych latach. W kolejnych latach tempo zaniku kości jest większe w żuchwie niż w szczęce, a ponadto prędkość zaniku w tylnym odcinku żuchwy jest 4 razy szybsza niż w przednim. Najlepiej implant wprowadzać ok. 3 miesiące po usunięciu zęba, tj. wtedy, gdy mamy w pełni wygojone dziąsło i w znacznym stopniu wygojoną kość. 

Obecnie najczęściej stosowane są implanty dwuczęściowe, tzw. implanty dwufazowe. Są to implanty, które składają się ze śruby tytanowej (właściwy implant) oraz łącznika, tj. elementu pośredniego, który łączy koronę protetyczną z implantem. Łączniki mogą być standardowe lub indywidualne. Zalecanym rozwiązaniem są łączniki indywidualne, gdyż są one dostosowane do indywidualnych warunków anatomicznych danego pacjenta. Należy ponadto pamiętać, że nazwa implant zarezerwowana jest dla tytanowej śruby, a nie dla korony protetycznej, która jest mocowana do implantu za pośrednictwem łącznika.

Implanty wykonane są z tytanu. Obecnie stosuje się w implantologii tytan Grade 4 i 5. Grade 4 zawiera powyżej 99% chemicznie czystego tytanu, natomiast Grade 5 to stop tytanu, glinu i wanadu.

Implantów nie wszczepia się u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową, w przebiegu poważnych schorzeń układowych, pogarszających normalną aktywność chorego, w tym: choroby reumatyczne (m.in. toczeń, RZS, zespół Sjogrena) oraz w ciężkich schorzeniach układowych, stanowiących zagrożenie dla życia. Przyjmowanie bisfosfonianów jest dyskusyjne, najczęściej jednak odstępuje się od wprowadzania implantów u pacjentów leczonych bisfosfonianami z uwagi na ryzyko powikłań. Obecnie coraz częściej mówimy nie o przeciwwskazaniach, ale o czynnikach ryzyka, które mogą wpływać negatywnie na proces gojenia implantu (osteointegrację).

Do czynników tych zaliczamy:

• długotrwałe (powyżej 2 tygodni) przyjmowanie niesterydowych leków przeciwzapalnych;
• chemioterapeutyki (warfaryna, CIS-platyna, cyklosporyna, metotreksat);
• heparyny niskocząsteczkowe;
• radioterapia okolicy głowy i szyi;
• osteoporoza;
• niewydolność nerek;
• nikotynizm;
• niedożywienia;
• choroba reumatyczna.

Do przeciwwskazań miejscowych zaliczamy m.in.:

• nawykowa zła higiena jamy ustnej;
• niewystarczająca ilość kości do wszczepienia implantu;
• brak sanacji uzębienia resztkowego;
• niewygojone rany w jamie ustnej;
• zmiany zapalne kości i tkanek miękkich;
• wada zgryzu, uniemożliwiająca wprowadzenie implantu.

Dolną granicą jest zakończony wzrost części twarzowej czaszki w wymiarze pionowym, co przypada najczęściej na wiek ok. 18-20 lat, u kobiet szybciej niż u mężczyzn. Jest to niezwykle ważne, gdyż należy pamiętać o tym, że kość przy wszczepionym implancie przestaje rosnąć, dlatego implanty można wszczepiać dopiero, kiedy kość przestaje rosnąć przy wszystkich zębach własnych pacjenta. Nie ma górnej granicy dla wszczepienia implantu.

Niestety nie zawsze. Z założenia ząb własny pacjenta miał być na całe życie, a jednak został usunięty z jakiegoś powodu. Najczęstszym powodem późnej utraty implantu jest zanik kości wokół implantu, spowodowany zapaleniem tkanek okołowszczepowych (tj. tkanek wokół implantu), tzw. periimplantitis. Aby zachować implant możliwie jak najdłużej, trzeba utrzymywać bardzo dobrą higienę jamy ustnej, zgłaszać się na okresowe wizyty kontrolne, w tym co najmniej 3x w roku na profesjonalną higienizację przeprowadzaną w naszym gabinecie przez wyspecjalizowaną higienistkę oraz 1x w roku na diagnostykę radiologiczną okolicy implantu. Tylko dzięki bardzo dobrej higienie jamy ustnej i regularnym wizytom kontrolnym możliwe jest zapobieganie powstawaniu stanów zapalnych tkanek wokół implantów.

Zdecydowanie nie! Implant jest bez wątpienia najbardziej doskonałą formą uzupełnienia braku zębowego. Należy jednak podkreślić, że implant jest nadal tylko protezą zęba, a proteza zęba nigdy nie będzie lepsza od własnego zęba, a często może nie być nawet aż tak dobra jak własny ząb.

1. 2 godziny po zabiegu nie jeść ani nie pić.
2. W dniu zabiegu spożywać tylko pokarmy letnie lub chłodne, dieta miękka. Pokarm przeżuwać po stronie przeciwnej do miejsca implantacji. W dniu zabiegu nie spożywać napojów gazowanych.
3. Nie spożywać alkoholu ani nie palić papierosów w dniu zabiegu oraz dzień po zabiegu.
4. W dniu zabiegu nie płukać ust.
5. W razie występowania dolegliwości bólowych w miarę ustępowania znieczulenia, należy przyjąć środek przeciwbólowy, dostępny w aptece bez recepty (np. ibuprom). Należy dokładnie zapoznać się z informacją o danym środku leczniczym.
6. Wskazane jest stosowanie zimnych okładów np. z lodu na skórę policzka w okolicy usuwanego zęba. Skórę policzka należy nasmarować uprzednio tłustym kremem. Należy zachować ostrożność, gdyż zbyt zimne okłady mogą nawet nasilać ból i zahamować proces prawidłowego gojenia. Po 15 minutach stosowania okładu, należy zachować przynajmniej 30 minut przerwy.
7. Unikać nagrzewania okolicy pozabiegowej (w tym kąpiele słoneczne, pobyty w solarium).
8. Unikać ciężkiej pracy fizycznej.
9. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości czy pytań, należy się niezwłocznie skontaktować z lekarzem wykonującym zabieg.
10. Należy zgłosić się do gabinetu w celu zdjęcia szwów w 7 dobie po zabiegu, chyba, że lekarz wykonujący zabieg zadecyduje inaczej.

Przed umieszczeniem implantu nierzadko trzeba u pacjenta przeprowadzić dodatkowe zabiegi, które mają za zadanie poprawić stan uzębienia i tkanek otaczających. Najczęściej wykonywane są zabiegi z zakresu:

• ortodoncji (wytworzenie lub ograniczenie przestrzeni na implant i/lub odbudowę protetyczną);
• periodontologii (augmentacja, tj. pogrubienie dziąsła w okolicy implantu);
• chirurgii (poprawa warunków kostnych przez zastosowanie procedur z zakresu regeneracji kości);
• protetyki (szeroko rozumiana „odbudowa zwarcia”, czyli korekta dotycząca relacji górnego i dolnego łuku zębowego względem siebie).

Śruba zamykająca jest małą śrubką, która zamyka wejście do gniazda implantu. Śruba zamykająca przykręcana jest bezpośrednio po wprowadzeniu implantu. Śruba ta znajduje się pod dziąsłem i jest niewidoczna w jamie ustnej pacjenta. Śruba ta umożliwia prawidłowe wgajanie się implantu. Śruba ta jest odkręcana na etapie odsłonięcia implantu, tj. po okresie gojenia (średnio 3 m-ce).

Śruba gojąca jest śrubą widoczną w jamie ustnej pacjenta. Zadaniem śruby gojącej jest wygojenie tkanek miękkich (dziąsła) wokół implantu. Śruba gojąca wkręcana jest do gniazda implantu podczas jego odsłonięcia i utrzymywana jest przez okres min. 2 tygodni. Po tym okresie pobierany jest wycisk pod pracę protetyczną.

Na implantach, w zależności od wskazań, można wykonywać zarówno protezy stałe (korony i mosty), jak i protezy ruchome. Prace stałe mogą być przykręcane lub cementowane. Protezy ruchome są mocowane do implantów za pośrednictwem specjalnych elementów retencyjnych, wśród których wymienić można: belki, zatrzaski, locatory, equatory i korony teleskopowe.